در وبلاگ‌نویسی، دیگری تو را از حفظ است اما تو از او هیچ نمی‌دانی

دوست دارد تو و زندگیت را - با تمایل خودت - ببیند، اما خودش میل چندانی ندارد که زندگیش را به بقیه نشان دهد...وبلاگ‌خوانی چقدر فرصت چنین کاری را به ما داده که ملت را ببینیم و بخوانیم و بشناسیم و اختیار این را هم داشته باشیم که نگذاریم بفهمند ما داریم نگاهشان می‌کنیم.

به گزارش سرویس نگاهی به وبلاگ‌های خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، شادی ضابط در وبلاگ"وبلاگوار" به نشانی http://weblogvar.persianblog.ir ادامه داده است: نویسنده وبلاگ از خودش اطلاعاتی به کسانی می‌دهد که هیچ نمی‌شناسدشان. یک سری از وبلاگ‌نویسان این را عیب وبلاگ‌نویسی می‌دانند که دیگری تو را از حفظ است اما تو از او هیچ نمی‌دانی.

خواننده، نویسنده را می‌بیند و می‌شناسد، اما نویسنده حتی شصتش هم خبردار نمی‌شود که او داشته نگاهش می‌کرده است. عین همان آدم عینک دودی به چشم که حرصت را درمی‌آورد که چشمهایش را نمی‌بینی. اما همان وبلاگ‌نویس‌ها معتقدند که محاسن از خود نوشتن آنقدر زیاد هست که از این یکی عیبش چشم بپوشی!